Kadın gülüyor

"Sen" Diye başlıyordu şiir, Hatırladığı kadarı ile... Devam ediyordu "Tekrar sevemem derken, aşkı yineleten" Bu dizelerde buluyordu kadın kendini.. İşte bu... Aradığımı buldum... Kadın aşık'tı... Hem de ne aşk. Ama zaman zaman ona şiirler yazan adamın, Sevgisinden şüphe mi ediyordu ne? Yok etmemeliydi. Kadın susuyordu... Düşünüyordu, sevmek mi sevilmek mi emin olunan? Cevabı veriyordu iç sesi "sevmek" Ama sevilmek de, bunu hissetmek de, İnanılmaz keyif verici geliyordu kadına... Mutluluk bu olsa gerek diye konuşuyordu kendiyle? Ona ait hissediyordu kendini. O yüzden, onun, sahibi gibi görüyordu kendini... Ait olmak ve sahip olmak... Bu iki kelime yan yana güzel duruyordu baktığında... Bazen de donup kalıyordu aşkı karşında... Hayır! bu olmamalı ona aşkı yaşatan adam... Bu olmamalı ona aşk olduğunu söyleyen adam... İşte o vakit Cemal Süreyya'nın da dediği gibi; Bir kaşık sevdada boğulu veriyordu... Saçak altında ıslanmış kedi gibi hissediyor kadın... Kimsesiz, çaresiz, sevgisiz... Saatlerce kuramadığı cümlelerle bestelenmiş, Şarkılar dinliyor... Kadın ağlıyor... Kalbiyle düşünüp, onunla konuşuyor... Mantık bir kenarda asılı kaldı... İçi avaz avaz çığlıkları savururken, Dışı sessizce beklemeyi yeğliyor... "Geçecek"... Kadın hayatına anlam katan, Aşkı bulduğu adamdan vazgeçmiyor... İlk aşkını bile yerle yeksan eden, Kendi için şiirler yazan adamı Sükûnetle bekliyor, dinliyor, seviyor... Ve sonuç; Kadın gülüyor...