Aylarca bozulmadan ve küflenmeden tadını koruyabildiği için geçmişte askeri bir yiyecek olarak da tüketilen Beypazarı Kurusu’nun geçmişi çok eskiye dayanıyor.
Sonbaharda kışa hazırlık amacıyla, bir sonraki yaza kadar yetecek miktarda hazırlanan kuru, geçmişte, bugün olduğu gibi işletmelerce yapılıp satılmaz. Evde imece usulü eş, dost ve akrabalar ile birlikte hazırlanır. Sonrada bir tanıdığın fırınında ya da mahalle fırınlarında odun ateşinde pişirilir.
Un, tereyağı, süt, tuz, tarçın ve maya ile hazırlanan Beypazarı Kurusu, bu malzemeler karıştırıldıktan sonra mayalandırılarak dinlendiriliyor. Daha sonra simit kalınlığında fitiller hazırlanıyor. Bu fitiller verev bir şekilde kesilerek fırınlanmaya hazır hale geliyor.
Pişecek olan kurular pembeleşene kadar fırında kalmalı. Bu haline “yaş kuru” denilir. Daha sonra ise ısısı düşürülmüş fırına ikinci kez daha verilerek kalan nemin atılması sağlanıyor. Böylece daha çok kurumuş oluyor.
Su değil de sadece süt ile pişirilmesi, enfes bir tereyağı aromasına sahip olması ve tarçının tadı ile lezzet birlikteliği oluşuyor. Lezzetli ve sade ama etkileyici bir lezzet olarak öne çıkıyor.