Peygamberimiz Muhammed Mustafa (s.a.v.) buyurdular ki: “Kıyamet gününde dünyada fakirlik içinde yaşamış bir kul getirilir. Allâhü Teâlâ ona buyurur ki: ‘İzzetim ve celâlim hakkı için seni dünyadan mahrum etmem, katımda kıymetsiz olduğundan dolayı değildir. Ancak bugün senin için hazırladığım şu ihsanlar ve faziletlere ermen içindir. Ey kulum, (mahşer meydanına) şu saflar arasına çık, sırf benim rızam için seni yediren ve giydirenlere bak, onun elinden tut. Muhakkak onu sana bağışladım.
İnsanlar o günde ter deryasında hareket edemeyecek haldedirler. O fakir kul, safları yararak dolaşır ve dünyada iken kendisine yardım edenleri arar, kimi bulursa elinden tutar ve cennete koyar.”
Resulullah Efendimiz (s.a.v.) buyurdular ki: “Her şeyin bir anahtarı vardır. Cennetin anahtarı da miskinleri (yoksulları) ve sadık ve sabır ehli fakirleri sevmektir. Onlar kıyamet gününde Allâhü Teâlâ'nın ihsan ettiği tahtlara oturacaklardır.” Dahhak (radıyallâhü anh) buyurdu: “Bir kimse bir çarşıdan geçer de orada canının çektiği bir şey görür, almaya gücü yetmez ve mükafatını Allah’tan bekleyerek buna sabrederse, onun sabrı ve kanaati, Allah yolunda infak edeceği (vereceği) bin dinar (altın)dan daha hayırlıdır.” İmam Ahmed bin Hanbel Hazretleri, fakirliğin sevabını bildiren Hadis-i şerifi rivayet edince, kendisine Resulullah Efendimizin fakirlikten Allah'a sığındığı Hadis-i şerif soruldu. Cevap olarak şöyle buyurdu:
“Nasıl ki hakiki zenginlik, mal zenginliği değil, kalp zenginliği ise Peygamberimizin Allah’a sığındığı fakirlik de, kalp fakirliğidir, mal fakirliği değildir.”
Resulullah Efendimiz (s.a.v.) buyurdular ki: “Muhakkak kalbe nur geldiğinde sadr (göğüs) inşirah bulur (genişler).” Ashab-ı Kiram sordular:
“Ya Resulallah, Bunun bir alameti var mıdır?”
Resul-i Ekrem Efendimiz (s.a.v.) buyurdular: “Evet, vardır: Aldatıcı, zarar verici ve geçici yurt olan dünya sevgisinden uzaklaşmak, ebediyet yurdu olan ahirete yönelmek ve gelmeden önce ölüm için hazırlanmaktır.” (İmam Yafii, Ravzur-Reyahin)