Ramazan ayında camilerden söz ederken mahyalar akla ilk gelen görseller arasında yer alıyor. Asırlardır yaşayan bir gelenek olan mahyalar, Osmanlı döneminde de ramazanın gelişini müjdeleyen, coşkulayan ve rahmete şükrün bir ifadesi olarak önemseniyordu.
Mahya kurmak, bir caminin iki minaresi arasına gerilen bir halattan küçük kandillerin sarkıtılmasıyla gecenin karanlığına sözcüklerin yazılmasıyla tasvirler yapılıyor. Bu geleneğin amaçlarında çocuklara ramazanı sevdirmek, Allah’a şükretmeyi, insanları sevaba ve iyiliğe yönlendirmek yer alıyor.
Günümüzde ampullerle yapılan mahya kurma işi, eskiden son derece karmaşık ve zahmetli oluyordu. Minarelerin şerefeleri arasında gerilen kalın bir halata halkalar , kancalar ve yüzlerce kandil asılıyor. Ayrıca iftardan teravih bitimine kadar en çok iki saatlik bir zaman aralığında bu kandilleri yakmak zor oluyordu. Mahyacılar her akşam ayrı bir mahya kurabilmek için gün boyu çalışıyorlardı. Yaptıkları tasarıma göre kandil sayısnı ve her kandili ip üzerinde ki yerlerini tespit ederlerdi. Her gece farklı ve anlamlı mahya kurmak için yarışan mahyacılar tasarımlarını gizli tutmaya çalışırlardı.