Ay’ın aydınlık yüzüne sinmiş ten sızılarının, zifiri karanlık gibi çerçevelediği insanlar; Özdemir Asaf’ın “Yalnızlık paylaşılmaz / Paylaşılsa yalnızlık olmaz” dizelerindeki kıskançlardır!
Korku değildir onların endişesi; aşk ve acı...
Sevinç değildir kaygıları; kabus ve rüya...
Ölüm; umurlarında değildir yalnız dünyalarında...
Hayat; yaşanası bir süreçtir, umuda ve yarına dair bir serüven gibi...
Kah;
Bir hayal halesi oluştu canda
Ölüm döşeğinde bedenlerdeyim.
Bir günah ilahesi var idi sende
Korkarım, çıldırtan o tenlerdeyim.
Dizelerinin “çaresizlik” dolu dünyasına sığınırlar...
Kah;
Düştü ruhumun demir perdesi
Aşksız, sevgisiz bedenlerdeyim.
Yardıma çağırdım amma herkesi
O dahil kötülük edenlerdeyim.
Çığlığının, zehir-zemberek batağında çırpınırlar...
Belki de çaresizliktir çareleri!
Umutları, kaçışları bir yar gibi peşlerindedir; kovalıyorum sanırlar...
Aşkları kovalanası bir umuttur, yetişeceğim sanırlar...
Ömrü bir serüvene dönüştüren yalnızlar; bir ay’ın aydınlık yüzündedir; bir ten’in sızı karanlığında.
Herkes kalabalıkları yalnızlığın düşmanı sanır. Yalnızlar, yalnızlığın kalabalıklarda saklandığını bilir... Hatta onu kalp atışından tanır!
Ayrılışları da, kavuşmaları da bıçak keskinliğindedir:
Ben dargın giderken o ay teninden
Beni karşıladı dostum yalnızlık
Ben baygın giderken aygın gözünden
Ruhuma saplandı dostum yalnızlık
Demeleri ondandır...
Issızlığın sessizlikle donandığı, çaresizliğin bir hançer gibi yüreğe saplandığı anlarda bile; ne siyasetin sığlığından medet umar yalnızlar, ne de hançer saplı yüreğin çığlığını duyarlar...
Göz göze gelmeyi yan yana durmaya yeğlerler...
Göz dilinin ağız dilinden, gönül dilinin dudak sesinden etkili olduğunu bilirler...
Hatta bu yolda ölürler!
Hayat bir “müsabakalar” bütünüdür onlar için.
Bir dostum diyor ya, inanıyorum; rövanşı da vardır bu müsabakaların...
DEVAM EDECEK