İsyanım yüreğimde saklı. Söyleyemediğim cümleler içimde çığ olup düşüyor kalbimin uçurumlarından. Masalları, mutlu biten sonları için sevmişimdir hep. Hayallerimle gerçekler çarpıştığında hep ben kaldım arada. 

Nasıl bir hayat çizgisiyse bu hep sevdiklerim sildi ve kendileri yenisini çizdi. Hem elimdeydi, hem de değildi bunu düzeltmek zirâ güven denen duygunun en büyük körüydü yüreğim. Sağır bir yoldu yürüdüğüm, çığlıklarımı duymayan ölsem âlâ ama insanların sahte yüzlerini görmek dokunuyor canıma.

Sürgüne vurdum kendimi yine de kaçamadım zihnimden onlardı suçlu olan, ben yine kendime cezasını kestim. Görmek istediklerini yaşatsalar da bana, duymak istediklerini söyletemediler. Bu da benim tek tesellim. Vicdanımdı en büyük terazim. Baktıkları gözlerimden yaşlarımı hep kendi ellerimde sildim.

Şimdi ben bana ağlarken onlarda bana ağlıyor Ne tuhaf! Yastıklarındaki en büyük yük. Uykularındaki rahatsızlığım. Mesafelerle değil ben artık yüreklerine uzağım. Bu da onların en büyük cezası. Artık koşmuyorum, yürümüyorum da. Durdum öylece bekliyorum hayatın yolunda. Ne gelenler, ne de geçenler umurumda. Yol sağır ne de olsa, artık sustum da. Ölsem âlâ ama yaşıyorum güya…