Ahmet-i Bican bir gün, Gelibolu’nun en büyük camisinde vaaz veriyordu. Herkes huşu içinde söylenenleri dinliyordu.

“Kardeşlerim! İnsanı Rabbinden uzaklaştıran perdelerin en büyüğü, kalbi öldürmek, karartmaktır. Kalbin ölmesine kararmasına sebep de dünyayı sevmektir. Bir Hadis-i kutside buyruldu ki:”Ey Âdemoğlu! Kanaat et zengin ol. Hasedi terk et, rahat ol! Dünyayı terk et, dinin halis olsun.”

Kim gıybeti terk ederse, Allahü teâlâya karşı olan sevgisi çoğalır. Kim az ve doğru konuşursa, aklı tam olur. Kim aza kanaat ederse, gerçekten Allahü teâlânın ahdine inanmış olur. Kim dünya için kaygılanırsa Allahü teâlâdan uzaklaşır.”

Ahmed-i Bican hazretleri vaaz ettiği kürsüden bir ara başını kaldırdı. Caminin giriş kapısında ağabeyini gördü. Ayakta bekliyor ve kendisine tebessüm ediyordu. İçeri girip bir yere oturmamasına hayret etmişti. Sonra manevi bir huzurla vaazına devam etti. Ağabeyinin bu şekilde beklemesi bir türlü aklından çıkmıyordu.

Akşam annesi ile sohbet ederken bu aklından çıkmayan şeyin sebebini öğrenmek istedi ve “Anneciğim! Bugün dikkatimi çeken bir şey oldu. Vaaz ederken ağabeyim cami kapısında durmuş, bana bakıyor ve tebessüm ediyordu. Ama içeri girip oturmadı. Sebebini ondan bir sual eylesen.” dedi. Evladını kıramayan anne ertesi gün büyük oğlu Muhammet Bican’a giderek sohbet arasında kardeşinin vaazı arasında niçin camiye girmediğini sordu. O da; “Kardeşim alim, arif biridir. Hacı Bayram-ı Veli Hazretlerini görünce bir başka Ahmet oldu. Sözleri hikmet dolu. Gönülleri alan, ruhları cezbeden bir üslubu var. İlminden, irfanından istifade edenlerin sayısı belli değil. Ben de mübarek sözlerini dinlemek için gitmiştim. Meleklerin kanatlarını sererek vaazını dinlediklerini gördüm. Basmamak için içeriye girmedim” dedi.

Bu duruma çok sevinen annesi, eve dönerek durumu küçük oğlu Ahmet-i Bican’a anlattı. Ahmet Bican sevineceği yerde durgunlaştı. Bunu fark eden annesi sebebini sorunca; “Ağabeyim melekleri gördüğü halde ben niçin göremiyorum, acaba sebebi nedir?” dedi. Annesi hiç beklemediği bu soru karşısında şaşırdı. Ahmet-i Bican Hazretleri sonra ilave etti; “Anneciğim bunun sebebini senin bilmen lazım. Biraz düşün bulacaksın.” dedi.

Annesi bir süre düşündükten sonra yaşlı gözlerle oğluna; "Sen henüz süt emme çağında idin. Namaza durmuştum. O esnada komşularımdan bir hanım geldi. Sen ağlamaya başladın. Selâm vermeme de az kalmıştı. Kadıncağız ağlamayasın diye seni emzirmeye başladı. Selâmı vermemle birlikte mâni oldumsa da sen bir kaç yudum almıştın. Sonra sordum hanım abdestsiz imiş. Ben seni hiç abdestsiz emzirmedim. Her halde sebebi odur." dedi. Ahmed Bîcân; "Doğru söyledin" dedi.

Ne mutlu, böyle annelere ve evlatlarına…