Kalabalıkları bırakıp yalnızlığı seçsem olmaz mı? Tek başıma elimde bir kitap, bir de çayım yeter bana. İnsanlar çok acımasız olmuş, merhameti sevgiyi İnsan olmayı unutmuş. Yoruldum artık bir şeyler anlatmaktan.

Hayatımdan çıkardığım insanları bazen özlüyorum. Sohbetlerini, enerjilerini, varlıklarını. Sonra neden onları hayatımdan çıkardığım aklıma geliyor. Hissettirdikleri kötü, kaygı verici duygular aklıma gelince kalbim sıkışıyor. Sonra "İyi ki yapmışım" diyorum. Bir ben daha yok bu dünyada.

Sırf birilerini kaybetmemek uğruna kişiliğinizi ve onurunuzu neden ayaklar altına alırsınız, gördüğünüz, yanlışları örtüp hiç bir şey olmamış gibi davranmayın bu kadar ucuz olmayın.

O zaman hemen git radyoyu aç bir Neşet Ertaş parçası Ya da bir kitap oku mutlaka, iyi geliyor.

Birşeylerden çok eminim.

Kendimi üzdüğüm kadar kimseyi üzmedim bu hayatta! Yine de kaybeden hep ben oldum.

Görmüyorsun sanıyorlar, farkında değilsin sanıyorlar, bilmiyorsun sanıyorlar. Senin artık umursamadığını, boşverdiğini anlamıyorlar.

Fazla güvenme ne sahip olduklarına ne de sahip oldukların için yüzüne gülüp arkandan iş çevirenlere.

İçi dışı bir insan olmak da zor. İçinizdekini dışarı vurup saklamayınca yargılanıyorsunuz. Politik olamadığım için üzgün değilim.

Bazen diyorum ki, her düşündüğünü deme.

Demekle değiştiremezsin, dön içine.

Allah insana ortama uygun akla sahip dost nasip etsin.

Boş işlerle ve boş kişilerle uğraşmayın. Birincisi zamanınızı, ikincisi hayatınızı çalar.

Heyecanlarınızı, sevinçlerinizi paylaşabileceğiniz; sizinle bunları coşkuyla paylaşacak insanlar olsun hayatınızda.

Amin…