Sanma gönül zevki sefa içinde,

Gurbette sılanın nesine hasret?

Her türlü konforu keyfi geçin de,

Köyde kurbağanın sesine hasret!

Büyükler bizlere kaleydi kale!

Biz Ali Hoca’dan ders aldık vola!

Derinden derine verirdi sela,

Camide hocanın fesine hasret!

Münevver ablamı ana bilmişim,

O doğurtmuş beni hayat bulmuşum.

Doğarken dünyaya ölü gelmişim,

Eşimi ısıtmış ‘pes’ ine hasret!

Tıp görmemiş ama nasıl bir bilgi?

Çok severdi bizi görürdük ilgi.

Şimdi ben maziye çekemem silgi,

İyi kötü geçmiş hisine hasret!

Ekmek günü tandır yanar dinerdi,

Lavaş ekmek pişer küdü inerdi.

Kemiğin kokusu aşa sinerdi,

Bakır guşgananın isine hasret!

Gencali de herk ederdi yani!

Nerede o eski hodaklar hani?

Bonduruk üstünde söylerdi mani,

Tarlada cılganın pasına hasret!

Şimdi naylon, çelik etrafı sardı,

Kalaycı gelince kap kalaylardı.

Nişadır sürerken bir hoş kokardı,

Yoğurdun ayranın tasına hasret!

Yiğit lakabıyla anılır derler,

Nerde Şehri dayı, nerde Kör Ömer?

Baytarım diyeni oraya gömer,

Çobanken kavalın sesine hasret!

En iyi mal bakan Bedel Ömer’di,

Tarlaya en erken Poker giderdi!

Hakkı Kuşu Esa Dayı sohbet ederdi,

Ölürken tuttuğum yasına hasret!

Fezo Daş süt verir sofra açardı,

Davar otlatırken keçi kaçardı.

Biçine giderken neşe saçardı,

Hashatun Abla’nın hasına hasret!

Ne tablet vardı ne oyun hamuru,

En güzel oyuncak köyün çamuru!

Hem oyunu bildik hem de tamiri,

Kınalı aşığın süsüne hasret!

İsterim gönüller hep mutlu kalsın,

Azcık köyü ansın hülyaya dalsın!

Kimde hakkım varsa helal hoş olsun,

Erzurumlu köyün küsüne hasret!

OSMAN ALPSOY