İnsan, hayata hep biriktirir. Anıları, güzel günlerini... Takvim yapraklarındaki rakamdan öte çok şeydir günlerin. Hangi renge boyarsan o renkten görürsün hayatını. Her an bir ses fısıldar kulağına; "Anı yaşa" diye. Birçoğumuz zorlansak da bunu uygulamaya, aslında günlerinin tadı o anlarında soluduğun huzurundan ibarettir.

Sevdiklerin kokar gün bazen, mutluluk kokar, huzur kokar. Yüreğinin mutluluğunu hissedersin benliğinde.

Her duygudan biraz serpiştirmiştir hayat içine. Bazen vuslat bazen hasret bazen huzur bazen hüzün. Bütün bu birazlıkların toplamıdır yüreğinin hayata bakışı ve yaşamının işleyişi.

Her biri ilmik ilmik işler hayatına.

Hüzünleri içinde, sevinçlerini dışarıya karşı yaşarsın.

Geçirdiğin her güzel günden ve sevdiklerinden ibarettir hayat.

Yaşamın bu detaylarını kaçırsak da bazen, günler birbirini kovaladığından her geçen gün bize bahşedilen fırsattır. Hayatın her evresinde bir şeyler eklenip çıkarılır yaşam günlüğümüze. Yokuşlu yollar sonrası düze çıkmışızdır, önümüze set çeken ne varsa hayatımızdan çıkarmışızdır, ruhumuza iyi gelen insanlar ve sevdiklerimizdir artık yol arkadaşlarımız.

Biriktirdiğimiz her duygunun sahibidir o insanlar. Yüreğimizdeki hüzünlere şifadır onlar, yaşama bakışımızı renklendirir günlerimizi şenlendirirler. Hayat bu, her zaman aynı ölçüde gitmez elbette.

İniş çıkışlar, yüksekten düşüşler, yokuş tırmanıp yükselişler, düze çıkışlar... Sevdiklerimiz bu yollarda bize en kalıcı güç ve sağlam bir dayanak.

Hayatımızı yüreğimizin ölçüsünde sevdiklerimizin değeriyle yaşıyoruz.

Hayat da aslında sevdiklerimizden ibaret.

Sevgi dolu yarınlarda buluşmak dileğiyle…