Bundan bir sene öncesinde 

Ey insanlar dünyanın belası bir virüs geliyor, tüm sosyal yaşantılarınızı etkileyecek, programlarınızı alt, üst olacak.

Ekonominizi çökertecek.

Elinizdeki işinizi kaybedeceksiniz, işsizlik artacak deselerdi.

Kaç insan inanırdı.

Evet, bu gün dünya laboratuvar virüsüyle boğuşuyor. 

İnsanlar konforu içinde yaşıyordu, hiç düşünmedi sahip olduğu tüm imkânların aniden yok olabileceğini.

Yapılan tüm planların tutmayacağını.

Bugün unutulan ölüm korkusu her şeyin önüne geçti.

Ölümün Allah’tan olduğu unutulmuştu.

Korona ölümün adı oldu.

Ölüm korkusuyla insanlar bir birlerine gidip gelmiyor.

Bu salgın bize sağlığımızın ne kadar önemli olduğunu öğretti, dostlukların dosta uzanan eli tutmanın ne kadar kıymetli olduğunu hatırlattı.

“Dost”tan uzak olmanın yüreğe verdiği acıyı hissettirdi. 

Tek kalmanın toplumda olamamanın ne kadar acı olduğunu öğretti. Birden her şey anlamını yitirdi.

İnsanlara musallat olan virüs ne kadar korunsanız da bir yerde buluyor.

İster zengin, iste fakir, ister seçilmiş, ister atanmış.

Korku imparatorlu kuran virüste kaçar olduk.

Virüsten kaçarken dostlardan, sevdiklerimizden, yakınlarımızdan uzaklaştık.

Eşe dosta sarılamaz, elimizi uzatamaz olduk.

Bir yıl önce anlatsalar inanmazdık.

Taşımanın sektörü olan tren, uçak, gemi, otobüs durdu.

İnsanlar evlere kapandı.

Günlerce pencere önlerinde, balkon koltuklarında kaldı.

Birçok iş yerlerine kilit vuruldu.

Kimin gücü yeterdi buna.

Eğitim kurumları kapandı.

Caddeler, sokaklar, yollar boşaldı.

Müslümanların kıblesi Kâbe’nin kapısına kilit vuruldu.

Cami cemaati camilere hasret kaldı.

Bugünlerde İnsanlar sevdiklerinden uzaklaşıyor.

Birbirlerinin işyerlerine evlerine gidemiyor, dışarıda özgürce dolaşamıyor.

Artık davullu, zurnalı, çalgılı, çengili, üç gün, üç gece düğünler olmuyor.

Olanlar ise kalabalık bulmuyor.

Nikâh salonlarında hayırlı olsun deniyor.

Dostlar cenaze merasimlerine katılamıyor.

Mezarlıklarda yakınlarına sarılıp ağlayamıyor.

Taziye çadırları kurup ölen yakınlarının arkasında topluca bir dua dahi okuyamıyor.

Dede, ebe, anne, baba, hala, teyze ziyaretlerine gidemiyor.

Komşunuzun kapısı çalıp nasılınız diyemiyor.

Eş, dost, akraba muhabbetleri edemiyor. 

COVİD-19 kısa zamanda insanlara çok şey öğretti.

Akrabaların, arkadaşların, dostların aralarına birer metre mesafe koydu.

Dostluğun ve sevdiğinin kıymetini hatırlattı.

Artık hayata başka açıdan bakılacağını gösterdi.

Nice dost denen kişilerin gerçek yüzlerini görmeyi öğretti.

Korona öncesi yanınızda duranların dost mu, arkadaş mı olduklarını tanıttı.

Korona sen bu topluma çok şeyin değerini yeniden öğrettin.

En azında dostluğu ve ölümü tekrar hatırlatın.