27 yıl değil, geçse de 27 asır bu millet, bu milletin evlatları unutur mu hiç sizleri. Kardeşinin kanlarının kalleşçe bir baskınla akıtıldığını unutur mu? Ermeni’nin Rus ordusuyla birlikte Hocalı’ma saldırdığını unutur mu? Kardeş, kardeşin acılı günlerini unutur mu?  Türk milliyetçileri gardaşının figan ve feryadını unutur mu hiç. Azerbaycanlı kardeşlerinin gözyaşlarını unutur mu hiç. Bu millet öz gardaşının toprağın kara bağrına düşen yiğit şehitlerini unutur mu hiç. Öz Türk milletinin evlatlarının Karabağ’da Hocalı yerleşim bölgesinde 26.02. 1992 yılındaki Ermeni katliamında ki şehitlerini unutur mu bu can. Ermenilerin soykırım yapmaya kalkıştıkları toprağa düşen yavruları ninelere, dedeleri unutur mu. Öz kardeşinin çaresiz kaldıkları günleri unutur mu. Kardeş Azerbaycanlı kardeşlerimizin bizden umut beklediklerini unutulur mu.

Türk milliyetçilerinin kardeşlerinin üzerlerine kan kusan makinalı tüfekleri unutur mu. Kardeşinin yüreğinde kor olan yangını unutur mu. Doğu Türkistan’da Çin zulmünün altında inim inim inleyen kardeşlerini unutur mu. Unutamayız! Unutamayız! 27’nci yılında Ermeni uşakların Karabağ’da ki katliamını nasıl unuturuz ki.. Kor olan yürek ateşimiz hala yanmakta. Hala feryat eden yavruların çığlıkları kulaklarımızda, hala beli bükülmüş ninelerin Allah’a açılan ellerin dua merkezine varmak için döktükleri gözyaşlarını unutur muyuz be kardeşim. Soykırım’a uğradığın o günleri…

Bir gece Ermeni soysuzları girdi kente

Rus orduları onlara hep destek vermekte

Çoluk çocuk demeden katlettiler bakın hele!

Biz Türk’üz bitiremezsiniz bakın şu itlere…

Unutamam unutamam senin feryadını özüm hep yaslı

Soykırımıydı Ermenistan’ın hep kastı

27 yıl önce yapılan geride kaldı

Seneler geçse de yürekte ateşler kor oldu yandı…

Azerbaycan, Karabağ, Hocalı benim gardaşım

Halis nasıl unutursun yüreğinde kor olan ataşım

Gardaş ateşiyle yanıp tutuşasın

Bir daha bela gelmesin başın duaya kalksın…