İbret öğüt her zaman ayağınıza gelmez. Yaşadığımız hayat bir öğüt. Yanı başımızda olan olaylar bizler için bir ibret.

Bizden uzak demeye şansımız yok. Bizde olmaz deme lüksümüz hiç yok. İmtihan dünyasında her şey yaşaya bilecek kullardanız.

Her kulun bir imtihanı var, kimine az kimine çok ama her kul imtihan dünyasında olduğunu unutmamalı.

Yaşanmış bir kıssayı sizlerle paylaşmak istedim. “Belediye başkanı‚ geniş-rahat makam koltuğunda huzursuzca kımıldandı. Sesine daha bir otorite katarak kapıdaki ihtiyara seslendi;

“Ne istiyorsan‚ söyle amca! “Şey‚ efendim”.

Benim bacaklarından özürlü bir torunum var.

“Anlaşıldı. Belediye aracılığıyla dağıtılacak tekerlekli sandalyeleri duydun‚ ondan istiyorsun.

Kusura bakma‚ sayısı az. Başvurular alınacak‚ sonra kura çekilecek. Şansına artık.

“Yok, efendim‚ onun için gelmedim. Torunumun tekerlekli sandalyesi var.

“Eee… Derdin nedir öyleyse? “Tekerlekli sandalyesi var da‚ rahatça dolaştıramıyoruz. Başka şehirlerde belediyeler yardımcı oluyormuş.

Onlara uygun otobüsleri veya dolmuşları oluyormuş. Ama bize şimdilik kaldırımları düzenleseniz yeter.

Kaldırımların başlangıcıyla sonuna bu arabalarla kolayca geçilecek yerler yapsanız diye talepte bulunacaktım.

“Oooo amca‚ her gelenin bir talebi var. Belediye boş mu duruyor sanıyorsun. Çoğu yerin kaldırımı bile yok‚ önce onlarla uğraşmalıyız.

Hele bir eskisi şekliyle tüm kaldırımları bitirelim‚ birkaç sene sonra da ek bütçe olursa‚ kaldırım girişlerine baktırırız. Öyle he demeyle olmaz her iş.

“Ama birkaç sene demek‚ torunumun ve onun gibi yaşamak zorunda olanların‚ en güzel çağlarını evde hapis geçirmesi demek.

“Bak amca‚ ben koskoca Belediye Başkanıyım. Herkese bu kadar vakit ayırırsak işimiz var.

O sırada başkanın yardımcısı telaşlı bir halde içeri girdi; “Efendim trafikten aradılar!

Ne oldu, büyük bir kaza mı olmuş? Çok ölen mi olmuş‚ nedir bu telaşın? Bir çocuğa araba çarpmış. Başkan sakinleşerek‚ koltuğuna doğru adım attı.

“Ne yapayım yahu‚ her kazaya Belediye Başkanı mı koşacak. Amca sen de çık artık. Görüyorsun işlerimiz var. İhtiyar adam‚ boynu bükük dışarı yürüdü.

Başkanın Yardımcısı devam etti; “Efendim‚ …çocuk‚ …çocuk sizin torununuzmuş.

Belediye başkanı‚ sendeleyerek koltuğuna oturdu. Gözünün önünde önce torununun gülen yüzü canlandı‚ sonra da tekerlekli bir sandalyede ağlayışı.

Titrer gibi bir sesle; “Az önce çıkan ihtiyarı çağırın çabuk. İhtiyar adam kapının önündeki koltukta başı önde oturuyordu.

Çağrılınca içeri biraz heyecan‚ biraz çekingenlikle girdi; Buyurun. Amca‚ söz veriyorum kaldırımları yaptıracağım ama ne olur beddua ettiysen geri al.

Kırıldım ama beddua etmedim. Ne olur o zaman‚ torunum için dua et. O esnada telefon çaldı‚ başkanın uzanmayacağını anlayan yardımcısı telefonu açtı‚ sonra başkana uzattı;

Kızınız arıyor efendim. Kötü haber bekleyen başkan‚ dudaklarını ısırarak konuştu;

Aaa.. Aloo… Baba‚ az önce kızıma araba çarptı ama… Eee..evet‚ durumu nasıl? ..ba..bacak..ları merak etme‚ sadece burnu kanamış. Biz hastanedeyiz‚ duyar da merak edersin diye aradım.

Başkan ağlayışı duyulmasın diye hızla kapattı telefonu. Yardımcısı diğer telefonu uzattı; Efendim diğer telefonda emniyetten arıyorlar. Kazayı yapan şoförü tutuklamışlar.

Şikâyet tutanağı için bekliyorlarmış‚ aileden birinin gelmesi gerekiyormuş. Başkan‚ hâlâ kapıda bekleyen ihtiyara dalgın dalgın baktıktan sonra; “Bıraksınlar‚ gitsin suç bizim.

Makam hırsına kapılıp, burnumuz büyüyünce, Mevla’mın bizi ikaz için gönderdiği bir vesile o. Biz alacağımız dersi aldık onun bir suçu yok yok, suç bizim. Şikâyetçi değiliz bıraksınlar.

İbret almak için, öğüt almak için, her zaman sahne böyle olmaya bilir. Bunun için makamlarda güç almayın, siz makamlara güç katın.

Makamlara güç katan, halkının yanında olan, halkına kapısı açık olan seçilmişlerden olunuz…