Ne güzeldir; pencereden kar yağışını seyretmek. Lapa lapa yapar bazen, bazen de ince ince. İşte o ince ince kar yağışı yollarda ve arazide tutar. Yollar karlarla kaplanır, kaldırımlar karlarla dolar.

Yağan kar herkes için farklı şeyler ifade eder. Öncelikle herkes için elbette bereket ifade etmekle beraber, kimisi için kar farklı şeyler ifade eder.

Çocuklar için kartopu oynamak ve okulların tatili demektir. Bir eğlencedir kar; çocuklar için.

Bir başkasının verdiği parkayla ısınan yaşlı insanların soğuk evlerinde, konu komşusunun bir kap sıcak yemeği ile ısınırken, dualarını hiç eksik etmezler. Kimisi şeker hastalığından mustarip kimisi de astım hastalığından mustarip olmalarına rağmen hâlâ sigara içmeleri ise içler acısı bir durumdur.

Birde sokak köşelerinde oturup akşam olmasını bekleyip belediyelerin verdiği yemekle karnını doyuranlar. Sıcak bir köşe bulup orada yatıp kalan insanlar.

Şehirlerde ve arazide soğuktan ölen veya açlık çeken hayvanlarda cabası.

İşte önemli olanda şudur ki! Gerçekten ihtiyaç sahiplerini bulup onlara yiyecek, para yardımı yapmak şu dönemde o kadar önemli ki. Ancak milletin kanını emen topladıkları paralarla gününü gün eden dilencilerle ihtiyaç sahiplerine iyi ayırt etmek lazım. Her avuç açana vermek değildir; asıl amaç. Zaten o türlü davrananlar gerçek ihtiyaç sahiplerine gidecek bu yardımları gasp ettikleri için yüce Allah’ımız onlardan bunun hesabını soracak elbet.

Ne o ihtiyaç sahibi insanları unutalım nede can dostu hayvanları. Balkonunuza attığınız bayatlamış ekmeğiniz serçelere can olacaktır unutmayınız. Onları ne kadar kollar gözetirsek o kadar kıymetli insanız. 

İşte şu kışta kıyamette nöbet tutan askerlerimiz, polislerimiz. Asgari ücretle çalışıp, akşamları çöp toplayan işçiler. Kapanan yolları açan insanların gittikleri yere kazasız belasız gitmeleri için uğraşan karayolları personeli köy yollarını açanlar ile şehir içlerini açan kaldırımları temizleyen belediye personelleri. Hastalar için koşuşturan 112 acil servis çalışanları doktorlar. Daha aklımıza gelmeyen birçok insan var elbette. Az önce söylediğim o yaşlılara belediye yemekhanelerinde yemek yapan ve o garibanlara hizmet eden insanlar çok yüce bir iş yapıyorlar. Allah’ımız onlardan razı olsun.

Yazımın başında demiştim ya! Aslında bereket yağıyor diye. Bu soğuklar bu sıkıntılar elbette olacak çünkü her nimetin bir külfeti vardır.

Önemli olan ise bu nimeti bu sene nasıl avantaja çevirebiliriz. Maalesef geçtiğimiz yıllarda tarımda sıkıntılarımız oldu ve hâlâ ithalat yaparak eksiklerimizi gideriyoruz. Buğdayından, bakliyatına, ayçiçeğine hatta samanına kadar dışarıdan getiriyoruz.

Bu yıl bu bereketi yüce Rabbim kar ile bize sunarken. Devletimizde inşallah çiftçimizin önünü açar. Köylümüz tarım ve hayvancılıkta yeniden dirilişin yolunu açarda köyden şehre değil de, şehirden köylere gidiş başlar.

Çünkü “Köylü milletin efendisidir”. Çünkü köylü milletin, ekmeğidir aşıdır. Çünkü köylü milletimizin can damarıdır. Baş tacıdır.

Artık köylerde koyunuyla, kuzusuyla bahçesiyle uğraşırken sabahın köründe horozun sesiyle kalkıp tarhana çorbasını içip, evdeki hayvanlarıyla uğraşırken köylülerimizi görmek istiyorum.

Koyunlarının kuzuladığını sevinçle bekleyen, baharın gelişiyle büyükbaş hayvanların ahırdan çıkarken hoplaya zıplaya çıkışlarını izleyen köylülerimizi görmek istiyorum. Baharın gelişiyle yaşlı kadınların madımak toplamasını istiyorum. Baharın mis kokusunu, çiçeklerin o kokusunu hatta köylerimizdeki tezek kokusunu bile özledim.

Hasret elbet bir gün biter. Bahar gelir güller açar. Sevenler sevdiğine kavuşur mu? Bilemem ama. Kışın hasreti bahara ulaşacağı muhakkak ki! Bir gerçekliktir.

Hayatınız bahar, ömrünüz çiçek gibi daima açsın. Sevenler sevdiğine kavuşsun. Ne deyim artık; kalın sağlıcakla.

Unutmadan kestane yiyip, mısır patlatıyorsanız bir tanede benim için yiyin.

Çay yok mu çay?