O sene bu sene!

Yıl yanlış hatırlamıyorsam 1997 Ankara Gaziosmanpaşa'da bir şarküteri ve kuruyemişçide çıraklık yapıyorum. Ankaragücü 1.ligde ben her hafta kendi sahamızda oynanan maça şuan Anadolu Gazetemizin spor yazarı Tayfun Bayrak ve kadim dostum Ali Arık ile gidiyorum. Çalıştığım iş yerinden mesai bitiminde 1 kese kağıt ay çekirdeği ile doğru 19 Mayıs Stadyumunda soluğu alıyordum. Çalışıyoruz fakat bazen bilet alacak kadar paramızda olmadığı oluyordu. O zamanların efsane Gecekondu tribün lideri Ali İmdat'a ulaşıyoruz abi biletimiz yok dedik mi sağolsun bizi bir şekilde içeri alır ya da aldırırdı. O günleri özler oldum. Şimdi o günlerdeki maç keyfi kalmadı futbol oynayanda kalmadı. Ama Ankaragücü taraftarı hiç bir zaman şehrine küsmedi yıllarca mücadele etti ve inşallah takım şampiyon olacak. O eski günlerdeki gibi keyifli günlerde bizlerin olacak. Hani şair de demiş ya? Bu şehir anlatılmıyor, yaşanıyor... Ankaragücü bu şehrin vefa duygusudur. Ankaragücü'nün kale arkası tribününde bulunan bir pankartta yazılanlar hayatımın özeti; bu yıkık dökük hikayede şampiyonluk eksik çocuklar. Şehrin her yeri büyük Ankaragücü taraftarının pankartları ile süslenmeye devam ediyor.

Sevenin sevdalısı, sevmeyenin belalısı!

Şimdi kıs kıs gülüp 'Ankaragücü gruptan çıksa ne olur daha ileri gidemez' diyenler süper ligde asıl biz size kahkahalarla güleceğiz. YAKINDA. Bu şehir ilk defa kendi çocuklarının şampiyonluğunu yaşayacak. Ne demiştik? ''Ömrümüzden yedik, cebimizden harcadık!' Vazgeçmeyenler, pes etmeyenler kazanacak!

Küfür yok, 90 dakika destek var.

Kavga yok, birlik beraberlik var.

Rehavet yok, inanç var.

En sonunda da şampiyonluk var!

Yetmedi mi çekilen çile

Son verelim artık hasrete

Geliriz işte biz cehenneme

O kupayı getirin bize

Ankaragücü.

Bizim için şampiyonluk için hayallerimiz için saldır Ankaragücü.

"Takımı Zirvede Taraftarı Efsane"

Başka sevdalara SOL yanımız KAPALI!