Aynı yılda doğduğumuz, Gazi Üniversitesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümünde, bölümdaş olduğumuz, 55 yaşında İstanbul’da hayata veda etse de Ankara ile Karşıyaka Mezarlığında buluşarak Başkentin bağrına sığınan Ahmet Erhan, sağ iken;

“Ben sudan çıkmış bir Ankaralı

Sen doğma büyüme güzeldin”

Diye sesleniyor sevdiğine…

***

Ahmet Özer’e göre;

“buğu içinde Ankara

sanırsın bir saldır

ankara kalesi

karadenizde yolcu bekleyen”

***

Gülten Akın, sevdiklerini “Natoyolu’ndan” götürüyor Ankara’ya…

(…)

Ankara’nın ağaları beyleri

(…)

Ankara’nın susuz dereleri

Bademliyi Kesikbaştan

Kesikbaşı Seyran’dan

Seyran’ı İncesu’dan, onu Topraklıktan

Topraklığı Abidinpaşa’dan Tuzluçayırdan

Ve Mamaktan

Ayıran susuz dereler

Ankara’nın kıraç tepeleri

(…)

Karşıda Bayındır, Kusunlar

Yağubaptal

İlerde İmrahor, Mühye

Seydali

Orda dağların derelerin

Köy yollarının koynuna

Eski bir bildik gibi sokuldu

(…)

***

Hüseyin Kaya’nın, “Ankara Havası” sizi aldatmasın. Bazen bıyık kestirir:

pantolonum ütülü ve ütülü gömleğim

rengarenk kravatım boyalı potinlerim

üst düğmesi her zaman ilikli ceketimin

kazınmaya alıştı her sabah hassas tenim

yine de yan bakırsın şuncacık bıyığıma

sana ne zararı var çeneme inmesinin

traş

yeter ki sen mesut ol dedik kıydım hepsine

böyle kıldan mevzular olmasın aramızda

yok artık bıyıklarım şen olasın ankara

***

Mahmut Turgut, “Yaşam ve Nergis” ile bir dolmuş durağına götürürse hal belli:

Otobüsler hıncahınç. Upuzun dolmuş kuyrukları. Bir kız

yeşil gözlerini delikanlının sıcak avuçlarına bıraktı. Başım

dönüyor beton yığınlarına baktıkça.

***

Mehmed Kemal ile “Ankara’nın Sabahları”na gidersek, ona göre bir sabaha uyanırız:

Bu kış da başka türlü geldi,

Sardı içimi ateşin;

Sokaklarda gezerim rahat rahat

Aklımda hep sen varsın,

Kulaklarında sesin.

Bilmezsin Ankara’nın sabahlarını,

Her gün ayrı biçimde gelir.

***

Şairane Ankara turumuz başka şair dostlarla sürecek…