Ankara, Rüzgarlı Sokak gazeteciliğiyle de bilinir. Bir şair o sokağa girmişse yazmadan olmaz.

Rüzgarlı Sokak’ta gazetecilik yaptığı günlerin ardından yıllar sonra uğradığında gördüklerini;

Ah Rüzgarlı ah
Vah Rüzgarlı vah
Dün gazete kokardın
Bugün fayans...
Kokunu unutmuşum
Kokumu unutmuşsun

Diye anlatan bendenizin aksine, 1960’ların sokağını resmedenler de var…

***

Güven Turan’ın “Ankara”sında dolaşalım:

İlk gidişin
üniversite sınavı için
arkadaşlarınla birlikteydin
haziran sonu
kaldığın otelin adını anımsamıyorsun

(…)

1963
sınav sonrası
Rüzgarlı Sokak’a
gittin
Ove Han Da. 4

(…)

hani şu çok yakında
bir güzel kızla
dolaştın ya
eski semtlerini
adlarını unutmadığın
sokaklarını
yeniden döndüğün söylenebilir
rivayet bu ya.

***

Hâmit Macit Selekler, “O’nun Eserine” bakarak götürüyor bizi Ankara’ya ki mühim bir sebebi var:

(…)

IV

Ankara… Bu şehir eskiden vardı
Bozkır ortasında kurulmuş, yalçın
Önünden geçenler kahramanlardı.
Kaleye nal sesi vururdu çın çın.

(…)

Ankara önünden geçen atlılar
Açık denizlere kadar vardılar
Onlar yurda gönül veren soydandı

(…)

Burada duyulur bir kalb çarpması
Sen de gel kardeşim, aramıza gir
Ankara sevme’yi öğretecektir.

Ankara’nın “Sabah”ı da bir başkadır. Şöyle:

Anıttepe… Ar Sokağı… Gençlik Caddesi…
Sabah, kuşlar: kanat kanat… Bir çocuk sesi…
Ak bir bulut, penceremde bir tül: İncecik…
Sonra serin, sonra yeşil, sonra mavilik…

Şairane Ankara turumuz başka şair dostlarla sürecek…