En klasik tanımıyla insanın duygu, düşünce ve hayallerini dizelerle aktardığı sanatsal sözlerdir.

Aslında gerçek şiir muhakememizi allak bullak eden, şairin yüreğinden ruhuna açılan derin bir yarığın iniltisidir.

Tam da bu yüzden her şiirin tanımı farklıdır.

Şiir, Karacaoğlan’da korku;

Şol dergâhtan dönsün yüzüm

Ölünce sevemezsem seni

Kan ağlasın iki gözüm

Ölünce sevemezsem seni

***

Can Yücel’de ümit;

Diyelim yağmura tutuldun bir gün

Bardaktan boşanırcasına yağıyor mübarek

Öbür yanda güneş kendi keyfinde

Ne de olsa yaz yağmuru

Pırıl pırıl düşüyor damlalar

Eteklerin uça uça bir koşudur kopardın

Dar attın kendini karşı evin sundurmasına

İşte o evin kapısında bulacaksın beni

***

Cemal Süreya’da acı;

Biliyorum sana giden yollar kapalı

Üstelik sen de hiçbir zaman sevmedin beni

Ne kadar yakından ve arada uçurum;

İnsanlar, evler, aramızda duvarlar gibi

***

Atilla İlhan’da tutku;

Kimi sevsem sensin hayret

Sevgi hepsini nasıl değiştiriyor

Gözleri maviyken yaprak yeşili

Sesinle konuşuyor elbet

Yarım bakışları o kadar tehlikeli

Senin sigaranı senin gibi içiyor

Kimi sevsem sensin hayret

Senden nedense vazgeçilemiyor

***

Cahit Zarifoğlu’nda yalnızlık;

Ah şu yalnızlık kemik gibi

Ne yana dönsem batar

***

Sezai Karakoç’ta aşk;

Mona Rosa, siyah güller, ak güller;

Geyve’nin gülleri ve beyaz yatak.

Kanadı kırık kuş merhamet ister;

Ah, senin yüzünden kana batacak,

Mona Rosa, siyah güller, ak güller!

***

Özdemir Asaf’ta ben’;

Kim o, deme boşuna...

Benim, ben.

Öyle bir ben ki gelen kapına;

Baştan başa sen.

***

Fuzûlî’de muraddır…

Beni candan usandırdı cefâdan yâr usanmaz mı

Felekler yandı âhımdan murâdım şem'i yanmaz mı?

Şiir, bir dilin zerafetidir. Işkınıdır. Ümididir. Şiir sadece ana dilinde değerlidir.

Şiiri öz dilinden başka bir dile çevirmek anlam kaybına ve eşdeğerlik sorununa yol açar. İşte bu yüzdendir ki şiir, öz yurdundan gurbete sürülmemeli, başka bir dile çevrilmemelidir.