Huzur istiyorum!

Sessizlik istiyorum... Kafam kaldırmıyor artık! Gönlüm razı olmuyor ülkemin soyulmasına, kargaşaya sokulup, açmaza sürüklenmesine... Sıradan insanların ülkemin kaderiyle oynamalarına... Katliamları, cinayetleri, vurgunları, açlığı yoksulluğu lâyık görmüyorum ülkeme, ülke insanıma, insanlığa...

Başımı alıp gitmek istiyorum bir dağ başına... Bir *ÇOBAN ÇEŞMESİ*'ne derdimi dökmek... Terk edilip yalnız bırakılmış çeşmenin ağıdını, insanlığa sitemini, öfkesini dinlemek istiyorum bir akşam üstü...

Ferik Tepesi'nin gölgesinin büyüyüp çeşmeyi basmasını beklemeliyim... Oturup çeşmenin üst taşından çıplak ayaklarımı soğuk suya bırakırken vücuduma doğru yayılan soğuk suyun ürpertisi sarsın bedenimi...

Taşoluk'tan akarken rüzgârla dalgalanan suyun hüzünlü türküsünü dinleyeyim çeşmeyle birlikte hüzünleneyim, gözyaşı döküp ağlayayım istiyorum...

Gün doğarken, gün batarken günde en az iki kez çeşmeyi ziyaret edip eteklerinden sular içen kınalı kekliklere, ürkek tavşanlara, tilkiye, kurda, börtüye böceğe tarla kuşlarına olsun sitemim...

Yine, Temmuz ayının öğle sıcağında çeşmeye gelsin analar, bacılar... Çeşmenin yalağından gün yanığı yüzlerine avuç avuç su çarpıp yıkarken perçem perçem siyah saçlarından akan suya, suyun verdiği serin mutluluğa, iç huzuruna olsun çeşmeyle ortak özlemimiz...

Şimdi dağlar ıssız... Bağlar bostanlar terkedilmiş... Çoban çeşmeleri yalnız...İçimizi yakıp kavuran, yüreğimizi acıtan ağıtlarıyla baş başa...