Ankara üzerine söz eden kelamşorlar, demediğini bırakmamış!

Önce kalemlerine yansımış elbette.

Oğlu Can Yücel, “Baharla Ölüm Konuşmaları” yapadursun, baba Hasan Ali Yücel, “Ankara”nın doğumunu anlatır:

Ankara’da doğdu gün;

Öğün Türk oğlu öğün

Tan yeridir Türklüğün

Bahtı ak, taşı kara

Adı büyük Ankara.

Ankaralı olmadığı halde Ankaralılığın kralını gösteren ve yaşayan Hasan Hüseyin Korkmazgil, aynı zamanda yazmıştır da. “Bulvar İti”nden:

(…)

bir umarsız bulvar iti vitrin ışıklarında

anladım ki birdenbire/ kopmuşum toprağımdan

kopmuşum masallara süt emziren akşamlarımdan

köklerim orda sızlar/ yapraklarım bulvarda

resim diye duvarlarda müzik diye ıslıklarda

o çıldırtan deniz orda/ balıklar tablalarda

özlemek orda kalmış/ özlemi sevmek burada

ferhat’sa mendil açmış dileniyor güvenpark’ta

(…)

Ceyhun Atıf Kansu, Ankara’nın en önemli caddesine adını verdirecek kadar Ankara sevdalısıydı. O da muhteşem dizeleriyle “Ankara Kalesi”nden seslenerek gezdirsin bizi:

Gönlüm müdür dalgalanan

Bu eski burçlarda böyle.

Bir sabah yelidir dolan

Kalbe vatan sevgisiyle.

Hatip çayına doğru, bak

İner o kartal yuvası.

Coşkun masallara konar,

Güler Ankara ovası.

(…)

Ceyhun Ankara’ya âşık

Yârini bulur düşünde;

Gönlüme vurmuş bin ışık,

Kaleler uyur döşünde.

Çağrı Gürel, “Yakışıklılığını Hiçbir Zaman Yitirmeyecek Olan İhtilâle Boyanmış Bir Adamın Görüp de Söyleyemediği” hallerin içene çekiyor bizi:

Ankara

İhtilalim uzaklaşıyor

Yaklaştıkça sana

Kaya gölgesinden çıkıp da

Şu Kızılay Meydanı’nda

‘Sesini kıs’ diyemiyorum

Akşam ezanıyla

Söylenen şarkılara

Ankara?!...

Ahmet Telli, “Ankara’da”yken;

“Posta Caddesi, Taşhan, Karpiç ve diğerleri

Ama artık meyhaneler kalmadı Ankara’da

Belki bundandı Cemal Süreya’nın Kızılay’da

Huzursuz bir zürafa gibi dolaşması”

Şairane Ankara turumuz başka şair dostlarla sürecek…