Yine yanıyor içim, içim. Anlaşılmaz bir duygu bu, aşk işte; kavuruyor içimi. Kaç yangın gördü bu yürek, çok ağladı bu gözler, çok. Kalabalıklar içinde bile yalnızım şimdi. 
"Yan yüreğim yan, dayan yüreğim dayan."
Her zaman son sözü kader söylüyor. Sanırım aksini iddia eden çıkmaz.
Zaten dünya cennet değil ki! Bazen diyorum ki! Yüce Rabbim sanki cennetten dünyaya bir damla mutluluk, bir damlada acı atmış. Öyle ki! O bir damla mutlulukta, acıda bize müthiş bir etki yapıyor. Nasıl mı? Acıda, kederde birçok insanın psikolojisi bozuluyor tedavi görüyor. Mutlulukta ise harika şeyler, oluyor. Düğünü olan, çocuğu olan, işe giren veya sınav kazanan, çok sevdiği bir insanla karşılaşan gibi; daha neler, neler mutluluk ve huzur verir insana. Ayrıca kendini vererek namaz kılmak Yüce Yaradan’a sığınmak tartışmasız bir başka mutluluktur. Yaşadığımız sıkıntıları, üzüntüleri bazen paylaşacak insan dahi bulamayız. ALLAH’tan başka sığınacak kimimiz var aslında. Bu dünyada cenneti yaşasaydık, ALLAH’ı hatırlar mıydı ki! İnsan. Şükür eder miydik, bilmiyorum. Orası bize karanlık demek lazım. Gaybı sadece ALLAH bilir. Ancak biz ALLAH’ın bize gösterdiklerini görürüz. En basitinden yanında oturduğumuz insan ne düşünüyor; biliyor muyuz? Tabii ki! Hayır! O zaman biz ancak bize bahşedilen, o konuda güç verilen işi yapabiliriz. Ben bu yazıyı yazabiliyorsam, yüce ALLAH’mızın bir lütfudur.
Sakın ama sakın unutmayınız ki! Eğer ALLAH’ımızın koyduğu kurallara ne kadar uyabiliyorsak o kadar iyi insanız. Hata yapmıyor muyuz? Tabii ki! Yapıyoruz. Her an imtihan halinde olan insan, mobese kameraları ile takip ediliyor, adeta. Güzeli yapmakta, kötüyü yapmakta elimizde değil mi? Çok iyi insanlar tanırım. Bazılarından duymuşumdur. Ya ben çok iyi bir insanım ( Evet gerçekten iyi insanlardır.) Neden hep zorluklar, sıkıntılar benim başıma geliyor. Neden derler. Bu soruya şükretmek lazım diyorum. Her halimize elbette, yüce rabbimde bakın bir ayetinde ne diyor.
“(Ey müminler!) Yoksa siz, sizden önce gelip geçenlerin başına gelenlerin benzeri sizin de başınıza gelmeden Cennet’e gireceğinizi mi sandınız?! Onlara yoksulluk ve sıkıntı öylesine dokunmuş ve öyle sarsılmışlardı ki nihâyet peygamber ve beraberindeki müminler, Allah’ın yardımı ne zaman gelecek?” demişlerdi. İyi bilin ki, Allah’ın yardımı yakındır.” (Bakara, 2/214)
Yazımın başında dedim ya! İçim yanıyor, aşk ateşi yakıyor diye. Yan yüreğim yan. Buna da şükürler olsun. Aşk sevmek demektir. İçin yana yana özlemektir. Ya içimde o sevgi olmasaydı. O daha kötü değil mi. Yüce peygamberimiz Hz. Muhammed s.a.s. efendimiz bir hadisinde diyor ki!
"Canım kudret elinde olan Allah'a yemin ederim ki sizler iman etmedikçe cennete giremezsiniz. Birbirinizi sevmedikçe de iman etmiş olmazsınız. Yaptığınız takdirde birbirinizi seveceğiniz bir şey söyleyeyim mi? Aranızda selamı yayınız!"
(Müslim, îman 93-94. Ayrıca bk.Tirmizî, Et'ime 45, Kıyamet 56; İbni Mace, Mukaddime 9, Edeb 11)

Daha ne deyim, içinizdeki sevgiyi asla kaybetmeyin. Bir de söylemeden edemeyeceğim. Bazen kadınlar küçücük çocuklara vurup tokat atıyorlar. Çok şahit oldum ve esef duydum inanın.
Çocuklar bize emanettir. Unutmayınız sevin çocukları, eğitim verin. Başını okşayın, çocukların en önce sevgiye ihtiyacı vardır. Sevgiye herkesin ihtiyacı var aslında, sevgiyle kalın. Benim bir sözüm vardır hep söylerim.
Mutlu ol, mutlu kal, mutlu et. Benden söylemesi!