Türkü çığırmıyorsan, türkü dinlemiyorsan, türkü sevmiyorsan Türklüğünü test et!

İtirazı olanı aha bu yazıya gömüyorum!

İnsan öyle bir yaratıktır ki, Seyrani’ye göre;

Ormanda büyüyen adam azgını
Çarşıda pazarda seyran beğenmez
Medrese kaçkını softa bozgunu
Selam vermek için insan beğenmez

İnsan olmak kadar önemli olan bir şey de insan kalmaktır. Bunu başaranlar o kadar az ki; ben demiyorum Mahzuni diyor;

Mahzuni Şerif'im zordur bu dünya
Düşünce görünsün hanyayla Konya
Ne İngiliz koydum ne de Almanya
Amma insan kalmak dile kolaydır

Büyük ozan tam bir insan sarrafıdır. Çünkü İnsandan çektiği kadar hiçbir şeyden çekmemiştir. Yoksa şu inanılmaz haykırışı seslendirir ve insanın acımasızlığını dize dize anlatır mıydı Mahzuni?

Kendi kitabıma girdim saklandım 
Kelime kelime buldular beni. 
Denizin dibinde ot oldum bittim 
Balığın karnından yoldular beni 

Kadeh oldum elden ele verildim 
Bir can buldum öldüm öldüm dirildim 
Namaz postu oldum dosta serildim 
Kıblesiz mıblesiz kıldılar beni 

Bir başka türküsü de konuya dair şapka çıkarılacak türden. İşte o türküden bir dörtlük:

Dostlar beni bir kazana kodular
Kırk yıl yandım daha çiğdir dediler
Ölçeğimi gram gram yediler
Bir kantarda tartamadım ben beni

Hal böyle olunca Aşık Veysel’e kulak vermezseniz çare bulamaz, kafayı yersiniz!

Anlatmam derdimi dertsiz insana
Dert çekmeyen dert kıymetin bilemez
Derdim bana derman imiş bilmedim
Hiçbir zaman gül dikensiz olamaz

Her yarışmada birinci olduğu için rakipleri tarafından zehirlendiği söylenen ozan Şenlik de ibretlik türküsünü şöyle bitirir:

Şenlik der ki dünya fânidir fâni
İskender Zülkarneyn Süleyman hani
Ecel pazarından kurtaran canı
Azrail’den mühlet alan övünsün

Bunca üstadın yüreğinden, sazından, sözünden sonra bir hadsizlik olarak değerlendiren çıkabilir ama kendimi onlara yoldaş etme adına ‘Hırkalı Dilinden’ isimli kitabımdan bir dörtlük ile bitireyim yazıyı:

Hırkalı yok ettin şükür hırsını
Takdirle bitirdin hayat kursunu
Bir daha gelirsen yapma tersini
İnsan olmak gibi hazine yokmuş