Küfreden şahsı tanımam. Sosyal medyadaki bazı sıra dışı paylaşımlarını paylaşanlardan işittiğim kadarıyla tanırım. Kendisini takip etmem. Partisine de uzaktan yakından ilgim yok teveccühüm yok. Lakin yapılan küfre insan olarak elbette karşıyız. Siyasilerin dokunulmazlıkları var ya bunu istismar edince birbirini kolluyorlar ya işte bu sebepten pek çoğu küfürbazdır. Kılıçdaroğlu Sayın Erdoğan’a “anasını…” diye küfretmedi mi? Neyse hepsi bir tekerin böldüğü.

Bu küfürden sonra İP’in oylarının 17-19 bazından 13’e düştüğünü söylüyor Gezici. Geçen seçimden önce de söylemişti oyları %17 diye. Ama sonuç barajın altı. Bu gün de %12-14 aralığında. Dünkü Denizli mitinginin daha büyüğünü yerel seçimlerden önce de görmüş ve “kesin kazandıklarını” söylemişlerdi. Yine sonuç ortada. Bunca yıpranmaya olumsuzluğa rağmen bir ileri iki geri gidenlerin düşünmesi lazım. Halk güvenmiyor. Bir gelecek pırıltısı görmüyor. “Komşu gezmeyle, yürüyerek sokaklar aşınmaz” anlayışı ile gezmeler kış aylarında evde oturmaktan bunalan Ayşe hanım ile yaşlı kocası Ahmet Efendinin gezmelerini hatırlatıyor.

Sayın Kılıçdaroğlu gibi bir felaket görmedi bu parti. Celal Şengör de pişman onu seçtiklerine. Şu durumda Kılıçdaroğlu’ndan başka mahalli bir siyasetçi dahi genel başkan olsa otuzu geçmişti. Muharrem bey tek başına geçmişti ama yok etti. Kimse Kılıçdaroğlu’na güvenmiyor. İstikbal görmüyor. İstediği kadar “helalleşme” taklası atsın hiçbir faydası olmayacak. “İhbar yağıyor” diyor ya o da doğru değil. Çünkü çok eskilerden alevi bir bürokrat ile tanıştırırız. “Yolsuzluk belgesi kocaman bir klasör dolusu ama Kılıçdaroğlu’na güvenemiyorum vermeye. Beni yarı yolda bırakır. Onun geçmişini biliyorum” diyor. İşte başarısızlığın sebebi bu. İnanılan bir genel başkan yok ortada. Hala %24-26 aralığında. ABD ve AB’nin onca yardımına bastırmasına kıstırmasına rağmen hala bir başarı yok ortada. Onlar da artık ümidi kesip “bununla olmuyor” deyip başka figüranlar aramaları uzak olmasa gerek. Peki bunu kongre zamanı gelen partililer neden düşünmezler?