Bir avuç toprak, biraz da suyum ben.
Neyimle övüneyim, işte buyum ben.
YUNUS EMRE

Ebelenmek değildir yaşamın anlamı, sobe dediklerindedir.
Oradadır coşku ve sevinç.
Kimimiz ilk gülüşümüzde ve nefesimizde kazandığımız coşkuyu, var olanı kaybettiğimizde
Kendimi arıyorum nidalarıyla başkalarının hayatlarında

Var olmaya çalışırken… Onların varlıklarında “mış” gibi olduk...
Unvanlar edindik…
Bu unvanlara sahip olduğumuzda
Başkasının gözündeki o özenerek bakıştan kendimizi mutlu hissettik…

Oysa ‘ben’ kendine dost olmazsa samimi olmazsa bilmediği bir tanımı nasıl senle oluşturur?
Hayatımız boyunca övgüyle bahsettiğimiz mükemmeliyetçi yanımızdı bizi sınırlayan ve kendimizi okumayı engelleyen…

Ben dürüstüm, ben yalan söylemem, ben titizim...
Ben yalanı hiç sevmem derken
Söylediğimiz en gerçek yalanı söyleyerek “Yalan” kelimesine haksızlık yapmadık mı?
Yalan olan bu dünyayı gerçek gibi yaşayarak

Kendimize söylediğimiz yalanlarla devam etmedik mi hayata?
Neden yaptığımız değil, niye yaptığımızdır…
Gerçek olan ve katma değerimizdir…
Yaşamda…

Mutluluk Kahkaha Ben Sizsiniz kitabımdan…